Columns

Guido: troost

Ik kom uit de reclame. Je mag van die sector denken wat je wil, maar het was er altijd erg leuk werken. Je leert kritiek accepteren, het is erg gevarieerd werk -geen twee dagen zijn dezelfde- en je ondervindt wat het betekent om onder stressvolle omstandigheden als groep samen te werken. Een aanrader voor iedereen.

Waar ook iedereen iets van zou kunnen leren, is de manier waarop ze in de reclame omgaan met het menselijk potentieel… Toegegeven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar ze hebben wel één en ander begrepen over de omstandigheden waarin mensen hun werk kunnen en mogen doen.

Los van het rommelig karakter van sommige kantoren zijn het meestal inspirerende en creatieve ruimtes. Plekken waar je alleen kunt werken, ruimtes waar je in groep kunt zitten, en de onvermijdelijke biljarttafel voor de stressmomentjes.

Maar veel belangrijker nog… Ze maken goede koffie. En als ik koffie zeg, dan verwijs ik niet naar 'hipster shit' zoals 'slow drip', of 'linksdraaiende Guatemalteekse bonen die eerst enzymatisch besprenkeld werden met het speeksel van langzaam kauwende omaatjes, vooraleer manueel op grote hoogte vermalen te worden door artisanaal gefokte muilezels'.

Ik heb het ook niet over schuimornamentjes en kunstig gefabriceerde tekeningen in het koffieoppervlak. We houden het simpel en menselijk.

Gewoon goede koffie (of lekkere thee, voor de puristen, dezelfde principes gelden). Het lijkt een evidentie, maar het is het nog steeds niet. Anno 2019 begrijp ik niet dat er nog bedrijven zijn die überhaupt in staat zijn tot het dagelijks produceren van slechte koffie. Het is een omgekeerde moraalbooster. En dat heeft volgens mij niets te maken met de overdreven effecten van koffie op productiviteit of alertheid. Dat heeft alles te maken met hartelijkheid en zorg.

Ik kom 'beroepshalve', zoals dat dan heet, op erg veel verschillende plekken, en nog steeds valt het me op. Slechte koffie, in slechte bekertjes. Dan kom je meestal ook terecht in een ietwat norse, nooit erg blije omgeving. Ligt het aan de mensen? Aan hetgeen ze verkopen, of zou het toch aan de koffie liggen?

Nog erger is het gesteld met vormingscentra. Mensen komen daar een hele dag zitten, om iets bij te leren, en dan laten ze een soort gevriesdroogde ersatz op je los, waarbij je terugdenkt aan je legertijd, of aan andere onzalige periodes, uit oorden waar je nooit meer terug wil.

Doe dat toch niet. Het kost niet ontzettend veel meer om verzorgde 'troost' neer te zetten. En iedereen wordt er blijer van. Gewoon doen.

Guido Everaert

Wie is Guido?

Guido Everaert is schrijver, spreker en columnist. Daarnaast werkt hij als lector ‘web content' en ‘storytelling' aan de Karel de Grote-Hogeschool. Zijn interesse? De schone en minder schone kantjes van de mens.

Ook interessant

Guido: hondenleven

Vroeger had ik een Weimaraner pup. Ik werkte toen bij een reclamebureau. Aangezien ik er baasje speelde, besliste ik dat we een bedrijfshond nodig hadden. Spike mocht mee.

Guido: vroeg slapen

"Ik zou graag nog eens vroeg gaan slapen." Mijn lief sprak de magische woorden uit. Niet terwijl we lamlendig voor tv lagen. Neen, het was midden in de dag. 

Guido: 't is niet moeilijk

Terrasjesweer. Heerlijk genieten met een drankje. Als je ’t tenminste krijgt. Heb je ook zo’n hekel aan dat eerste kwartier waarbij je probeert de aandacht te trekken van het personeel?