De vraag overviel me. Ik sputterde dat dit waarschijnlijk wel zo was, maar dat dit nu nog niet aan de orde was. Of zoiets. Even kortsluiting in mijn jonge twintigerbrein.

Iets ter sprake brengen tijdens een onderhandelingsgesprek, maakt het onderwerp van onderhandeling. Is een kinderwens iets om over te onderhandelen met je toekomstige werkgever? En hoe eerlijk mag, kan of moet een vrouw antwoorden op die vraag?

De wet is duidelijk: bij een sollicitatie mag een werkgever niet vragen naar een zwangerschap of kinderwens. Iemand die solliciteert is ook niet verplicht om te melden dat er sprake is van een zwangerschap, zelfs al stelt de werkgever deze vraag. Liegen is in dat geval toegestaan.

Een vrouw niet aanwerven omdat ze zwanger is, is een vorm van directe discriminatie op grond van geslacht. Een werkgever kan hiervoor worden veroordeeld tot het betalen van een schadevergoeding van 6 maanden loon.

Toen ik de kinderwensvraag kreeg, wist ik dat ze de vraag niet mocht stellen, en tóch gaf ik een -in mijn ogen- sociaal wenselijk antwoord. Een jonge vrouw, amper werkervaring, onzeker, de spanning van een sollicitatiegesprek... De deur stond wagenwijd open voor sociale wenselijkheid.

Mijn twintigerbrein is ondertussen gerijpt naar dat van een dertiger. Krijg ik als sollicitant vandaag opnieuw de vraag, dan kaats ik de bal terug. En beslis ik om niet voor die persoon te gaan werken.