Je hebt gezocht op

Wat me opviel, was hoe ontspannen ik werd in het verkeer. Als ik alleen in de auto zat, joeg ik me veel meer op in andere chauffeurs. Als we samen gezellig babbelden, trok ik me minder aan van files of vreemde manoeuvres.

Aangezien ik in het hotel woonde, spraken de toeristen me dag en nacht aan.

Ik besefte dit iedere keer weer als ik me op mijn bureaustoel nestelde na een van mijn ontelbare zakenreizen. Mijn Japanse bazen kennen die emoties niet voor ons gebouw: zij blijven maximaal vier jaar en vertrekken dan weer naar Japan. Voor hen is het eerder een transit kamp.

Maar naarmate ik ouder werd, merkte ik dat het me steeds minder deed en meer als een verplichting aanvoelde. Het eten te zwaar en te veel, de cadeaus overbodig en nutteloos... Het was zelfs zo dat ik er op de duur enorm tegen opkeek.  Intussen heb ik een formule gevonden waar ik me goed bij voel.

Ik heb me toen ingeschreven voor het programma en dat heeft me echt geholpen. Het was voor mij een trigger om te revalideren.  Intussen voel ik me beter en doe ik geregeld activiteiten met mijn collega’s die we registreren in de app.

Dat bracht me op een idee: wat als ik nu eens probeerde om me 6 weken aan een smartphone-arm dieet te houden?" Ik facebook, dus ik ben Bas begon met het uitschakelen van meldingen op z’n telefoon. "Geen bliepjes of gebel meer, ook de trilfunctie zette ik af.

Intens Soms vraag ik me af of ik ook in een ander continent zou willen werken als reisbegeleider. Het antwoord is: liever niet. Ik verkies Afrika omdat ik me hier meer nodig en nuttiger voel dan in bijvoorbeeld Centraal Amerika.

Met vallen en opstaan is het me gelukt om me beter te organiseren. De ochtendspits blijft een strijd en ik trek nog regelmatig sprintjes met de fiets naar het station. Maar ik kan met trots zeggen dat ik vorig jaar slechts 1x de trein gemist heb!” Wat is het geheim van Lotte?

Hij toonde me altijd trots zijn kunstjes in het zwembad en liet me zijn tekeningen zien. Toen hij me in de luchthaven zag vóór zijn vertrek naar huis, kwam hij in volle vaart naar mij gelopen om me nog een knuffel te geven.

Hij had wellicht medelijden met me. Vanaf toen hielp hij me iedere keer als er zo’n exemplaar voorbijkwam. Dat was echt heel vriendelijk.  Er passeerden ook geregeld dode muisjes en kikkers, maar die durfde ik er zelf uithalen met wat bladeren.