Je hebt gezocht op

Ze hebben net ietsje meer aandacht, ze noteren net ietsje meer, ze kletsen wel onder elkaar, maar doen dat besmuikt. Ze geven mij de illusie van aandacht, meestal toch. Waar gaat dit heen? Welaan dan: ik maak mij zorgen over de eerder gedefinieerde jongens.

Zo’n ingreep zorgt voor meer ademruimte , zodat je je job langer kan volhouden.   embracingsimpleblog.com/how-to-cope-with-a-job-you-hate lifehacker.com/top-10-ways-to-survive-your-crappy-job

Weet je niet meer welke naam iemand heeft? Vraag hem gerust opnieuw en leg uit dat je moeite hebt met namen. Het kan charmant overkomen dat je dit toegeeft, en misschien is het voor de ander wel herkenbaar.

Hij wou wat meer tijd met zijn gezin doorbrengen. Toen hij de kans kreeg om als manager aan de slag te gaan bij een vliegtuigmaatschappij in Portugal, was hij meteen enthousiast. Ik zag dit zelf ook zitten en zes maanden later vertrokken we naar Cascais, op zo'n 25 km van Lissabon.

Ze weten dat ze goed zijn, ze nemen het niet zo nauw met het ochtendlijk verschijnen, omdat ze 's avonds ook niet op een uur of twee meer kijken, en ze schijnen vergroeid te zijn met hun oordopjes. Die ochtend was niet anders. Knerpende banden op de parking, nonchalant kwam hij binnengewaaid.

Meer info: www.businessweek.com

Uiteraard zou ik blijer zijn met nog meer vakantiedagen. Een mens kan geen vakantie genoeg hebben, vind ik. Maar ik klaag niet. In mijn vorige job als auditeur in de bouwsector werkte ik voltijds, en had ik recht op 20 dagen. Maar vaak was het zo druk, dat ik die dagen niet allemaal kon opnemen.

Daar hoop ik meer strategieën aan te leren om te durven spreken in groep.” Of : “Als ik voel dat ik in een ongeduldige bui ben, stop ik bewust waar ik mee bezig ben en focus me even op iets anders. Zo kan ik afstand nemen van de situatie.

Nu zit dat er niet meer tussen.  Maar naar ’t schijnt kun je ook vragen om met opzet op het niveau van een halve randdebiel te schrijven. Er is dus nog hoop… op amusement.

“Als je thuiszit, ben je er nog meer mee bezig” De getuigen uit het boek zijn unaniem: werk blijft belangrijk als je getroffen wordt door kanker. Schooldirectrice Hilde Van Den Bossche verwoordt het als volgt: "De eerste maanden van je ziekte heb je geen controle meer over je leven.