Je hebt gezocht op

Mijn moeder werd ernstig ziek waardoor ik het eerste jaar maandelijks een week naar België reisde om voor haar te zorgen. Pas toen zij er terug bovenop was, kon ik mijn leven hier beginnen opbouwen en… op zoek gaan naar een job. Die zoektocht duurde gelukkig niet lang.

“Het was moeilijk om geconfronteerd te worden met mijn beperkingen . Doordat ik al lang van de schoolbanken ben, is mijn talen- en computerkennis ondergesneeuwd geraakt. Voor veel vacatures wordt nu ook een bachelor- of masterdiploma gevraagd, en dat heb ik niet."

Mijn overzeese transfer was eerder een duik in een Japanse modderpoel. Mijn nieuwe functie was plots met de oosterzon verdwenen. Mijn expatloon was lager dan dat van een jonge Japanse secretaresse en mijn vrouw moest eerst twee jaar Japans studeren voor ze aan de bak kon komen.

Zo zien mijn vakanties er de laatste jaren uit. Vroeger was mijn vakantie: met de rugzak en het openbaar vervoer een vreemd land verkennen. Het gevoel van vrijheid, m’n plan trekken in een andere taal, een andere cultuur ontdekken, mezelf af en toe tegenkomen...

Met succes: ik heb mijn geld teruggekregen. Zonder mijn vriendschap met hem was dat nooit gelukt.”

Een medewerkster deed teken toen het mijn beurt was. Ze vuurde enkele vragen op me af: “Prénom?” “Nom?” “Seconde?”, “Place?”, “Numéro?”... Toen ik mijn Belgisch telefoonnummer gaf, besefte ze dat ik uit het buitenland kwam.

Ik trouwde in België met mijn eerste echtgenoot. Kort daarna vertrokken we naar Brazilië. We namen die beslissing om praktische redenen. In die tijd bestond de dienstplicht. Mijn man koos ervoor om zijn militaire dienst in te ruilen voor een job in een ontwikkelingsland.

"Ik mis mijn familie, het wekelijkse etentje met mijn ouders en broer, de Belgische keuken en bieren en terrasjes op een zomeravond. Maar ik hou van dit land en mijn leventje hier."   Facebook: Belgian Guy in Costa Rica

Vooral mijn talenknobbel bleek een troef. Mijn eerste job vond ik bij een textielbedrijf, waar ik instond voor de Franstalige correspondentie. Nadien zijn mijn kinderen geboren en ben ik thuis gebleven tot ze 16 jaar waren. Werkende moeders waren (en zijn nog steeds) eerder zeldzaam.

Clichés “Geen 9-tot-5-mentaliteit, creatieve duizendpoot, hands-on-mentaliteit, mijn grootste valkuil is mijn perfectionisme…” Clichés hebben weinig kracht omdat ze veel gebruikt worden. Ze zijn niet alleen afgezaagd maar ook onduidelijk. Wat bedoel je met ‘geen 9-tot-5-mentaliteit’?