Buitenland

Wonen en werken in Vietnam

Hans trok in 2001 naar Vietnam om er een fabriek op te zetten. Hij beleefde er twaalf fantastische jaren en genoeg avonturen om een boek mee te vullen. “De buren klommen ooit eens over de poort om m’n vijver leeg te vissen. Daarna maakten ze de khoi’s - dure siervissen- klaar op de barbecue. Ze vonden dat dit mocht, want ‘alles is van iedereen.’”

Hans (54 jaar) vertelt: “Het begon allemaal toen de eigenaars van een Belgisch bedrijf me vroegen om een productiefabriek voor hen op te zetten in Vietnam. Het was de bedoeling om handgemaakte auto-accessoires te produceren voor de Europese markt, zoals bijvoorbeeld bumpers en kofferspoilers.

Lokale beroemdheid

Ik woonde en werkte in Phan Thiet, een vissersstadje in de Binh Thuan provincie. Aangezien ik de enige buitenlandse investeerder vertegenwoordigde, werd ik regelmatig geïnterviewd op tv en kreeg ik na een tijdje een ‘celebrity status’. Dat ging nogal ver. Als ik bijvoorbeeld op restaurant ging, belde de uitbater zijn kennissen op om ook te komen eten. De eigenaar van de nachtclub zette aan de ingang een bord met de melding dat ik binnen was. En moeders vroegen me om met hun minderjarige dochter te huwen.

Lokale mensen nodigden me ook vaak bij hen thuis uit. Ze waren dan zo trots dat ze me aan de hele buurt ‘showden’. En ze schotelden me delicatessen voor die voor hen het summum waren, maar voor ons oneetbaar: de aars van een kip, visogen, wormen, bloed, hond, kat… Ook typisch waren bijna-uitgebroede eendeneieren. Als je dat ei opendeed, zag je een eendje in spe.

Wandelende bankcontact

Ik beleefde een fantastische tijd in Vietnam, maar er was wel een keerzijde. Sommige van de lokale mensen zagen me als een wandelende bankcontact. Letterlijk. Het was zo dat er in het begin geen bankcontact was bij ons. Dus reisde ik met enkele personeelsleden naar Saigon om daar geld af te halen. Wat zagen mijn medewerkers? Dat ik uit de auto stapte, naar de muur ging en terugkwam met een pak geld. Enkele dagen later was de hele stad op de hoogte. Ze vonden dat ik het geld met hen moest delen en vroegen me om hun dak te herstellen, feestjes te betalen of een bromfiets te kopen.

Waar ik het eveneens moeilijk mee had, was hun gevoeligheid voor gezichtsverlies. Op zich is daar niks mis mee, maar het had soms vergaande gevolgen. Ooit probeerde iemand in een nachtclub mijn portefeuille te stelen. Ik voelde het, greep hem bij zijn pols en bracht hem naar de security die hem buitenzette. Toen ik na het feest op mijn moto wou stappen, stond de kerel me buiten op te wachten met een steen in zijn hand. Hij heeft me als een briesende gek achtervolgd tot ik veilig en wel uit het zicht verdwenen was.

Protocol-slippertje

Het is me uiteindelijk gelukt om de fabriek op te zetten, hoewel het niet altijd gemakkelijk was. Als je in Vietnam wil investeren, hang je af van de goodwill van de overheid. Heb je weinig krediet bij hen, dan hebben ze aan één slippertje qua protocol al genoeg om je voorstel te weigeren.

Ik ken een buitenlander die afgewezen werd omdat hij zijn bedrijfskaartje nonchalant met één hand afgaf. Dat is fout: je moet het met twee handen doen en met het hoofd licht gebogen. Maar je mag dan ook weer niet te veel buigen, want dat is beledigend aangezien Vietnamezen dit alleen doen voor overledenen.”

 

E-mail: hans_plas@outlook.com 

Buitenland

Ook interesse?

  • Wil je graag getuigen over je ervaring in het buitenland? Mail naar de redactie.
  • Droom je van een buitenlandse ervaring? Lees meer op 'Werken in het buitenland'. 

Ook interessant

Wonen en werken in Italië

Isabelle runt een B&B in het middeleeuwse dorpje Poggio Cupro. “Tijd vergt elasticiteit hier. Je kan je daarover opwinden, maar dat werkt contraproductief.”

Wonen en werken in Kenia

Christel: “We vinden het heerlijk om niet meer deel te nemen aan de ‘rat race’. We werken hier 7 op 7, maar toch voelt het anders. Het zonlicht helpt.”

Wonen en werken in Noorwegen

Jetske is graag onderweg. Letterlijk en figuurlijk. “Ik probeerde te passen in het huisje-tuintje-boompje-verhaal, maar dat lukte niet. Het zit in mij om op ontdekking te gaan."

Wonen en werken in de Dominicaanse Republiek

Eva was nog maar net terug van Suriname of ze voelde het alweer kriebelen. Toen ze een vacature zag met de titel 'Avontuurlijke leerkracht in de Dominicaanse Republiek’, was ze verkocht. 

Wonen en werken in Thailand

Steven pendelt al enkele jaren tussen Hongkong en Thailand en verloor er z’n hart. En ook bijna een been. “Als je langs een oprit wandelt in Thailand, riskeer je een hondenbeet in je kuiten."

Wonen en werken in Duitsland

Om vlot te kunnen communiceren met de familie en vrienden van z'n Duitse vrouw, ging Tom werken in Mainz. “Mijn Duits reikte niet verder dan: Wienerschnitzel, was ist denn das?”