Je hebt gezocht op

Meer dan eens zet ze me -zonder verpinken en zonder het te beseffen- met de voetjes op de grond als ik weer eens enthousiaste grote plannen ontvouw. "Wordt het allemaal niet teveel?" en "Zou je dat wel doen?" Het zijn twee eenvoudige vragen die me aan het denken zetten.

Hij toonde me altijd trots zijn kunstjes in het zwembad en liet me zijn tekeningen zien. Toen hij me in de luchthaven zag vóór zijn vertrek naar huis, kwam hij in volle vaart naar mij gelopen om me nog een knuffel te geven.

Als ik last had van heimwee, gaf ik mezelf ‘me-time’. Dan keek ik bijvoorbeeld naar Vlaamse programma's. Dan voelde ik me even thuis. Veel series hoefde ik uiteindelijk niet te zien. Want in juni keerde ik terug naar België.

Voor me staan 3 vrouwen, weinig aan de verbeelding overlatend. M'n vrouw heeft ons in de gaten en roept: "Watch out, he's married". Zonder het verhoopte effect. Een van de dames antwoordt doodleuk: "No problem". Het werd me plots duidelijk: "wat ze eigenlijk zegt is: ik wil je tweede vrouw zijn."

Het lukte me om aan de slag te gaan bij Eyeko: een bedrijfje dat online oogmake-up verkoopt. Ik deed onder andere de public relations. ‘k Onderhield contact met modetijdschriften en beautybloggers en stuurde hen product samples.

Mijn instructeurs hebben me echt geïnspireerd. Ik zou ook zoveel willen betekenen voor de volgende generatie.”

Maar wanneer ik thuis ben, voel ik me regelmatig best eenzaam. En dat gevoel haat ik.  Om hieraan te ontsnappen, plan ik m'n hele vakantie vol.

"Veel moeite om me te integreren heb ik niet gehad. Via de vriendenkring van mijn man heb ik snel mensen leren kennen, dat hielp uiteraard. Intussen voel ik me hier helemaal thuis –dat mag ook wel na 36 jaar! Al ben ik diep in mijn hart nog steeds Vlaming hoor.

“Voor zover ik me herinner, hebben mijn bazen me elke secretaressedag al in de bloemen gezet. Ik ben secretaresse sinds `91 en dat bij 2 verschillende bazen. Soms krijg ik letterlijk een bloemetje of een plantje. Soms word ik getrakteerd op een etentje. 

Bovendien voelde ik me alleen. Ik kende alleen mijn gynaecoloog. Gelukkig kwam er hulp: mijn vriendin, broers en mama trokken een tijd bij ons in om me te helpen. Drie maanden later voelde ik me eindelijk wat beter en kon ik het huis uit.