Je hebt gezocht op

Stijn: “Mijn remedie is het beginscherm van mijn telefoon helemaal leegmaken door al mijn  apps te verplaatsen naar mijn tweede scherm.  Als ik dan -puur om afleiding te zoeken- naar mijn gsm grijp, kom ik op een leeg scherm terecht.

Zo kan ik in alle stilte mijn ‘mindful wakker-worden-plan’ volgen en de moed verzamelen om mijn warme nest te verlaten. Dit is het stappenplan: Ik ga op m’n rug liggen, leg mijn handen op mijn buik en adem verschillende keren diep in en uit, terwijl ik mijn buik traag op en neer voel gaan.

Reinhilde: mijn ochtendroutine en de kantoorbuzz "Ik mis mijn ochtenden uit het precoronatijdperk. Toen sprong ik 's morgens uit bed, in mijn kleding en hop op de fiets, recht naar het station. Ik ben nooit een vroege vogel geweest maar de trein was voor mij de beste stok achter de deur .

Mijn leverancier bood 300 vilten hangers aan en ze waren allemaal prachtig, maar ik moest keuzes maken zodat alles in mijn winkel zou passen (lacht). De moeilijkste dilemma’s zwierde ik op Instagram en gelukkig hielpen mijn klanten met knopen doorhakken.  

Tegenwoordig leg ik mijn wekker ver van mijn bed, zodat ik er wel uit moet als het alarm gaat. Die eerste stap is vaak de moeilijkste. Vanaf dan gaat het alleen maar beter. Mijn wekker is toevallig ook mijn telefoon.

Mijn notitiesystemen zitten nog niet helemaal in mijn modus operandi. Concreet komt dat er op neer dat mijn oude systeem met verschillende schriftjes, en post-it notes stilaan toch weer sterker lijkt te zijn… De keuze van de schriftjes heeft overigens niets te maken met een systeem.

Na mijn studies aan de academie van schone kunsten in Antwerpen, trok ik bij mijn Spaanse vriend in. Hij woonde in Mallorca en deed er stage in een hospitaal. Terrasje aan zee Vanaf toen was ik niet meer weg te slaan uit Mallorca. Ik woon hier nu al de helft van mijn leven: 23 jaar!

Telkens als de dienst animatie mijn bibberspiraal bovenhaalt om de bewoners bezig te houden, ben ik best fier op mijn creatie."

Maar mijn droom zindert wel nog na. Als ik op de metro zit naar mijn werk, probeer ik me voor te stellen hoe het zou zijn als ze er niet meer is. Ik hou me voor dat ik dit wel zou overleven en dat ik dan mijn eigen weg zou vinden.

Ik ben van plan om mijn job nog veel jaren te doen. En wie weet ga ik op het einde van mijn carrière aan de slag bij VDAB als instructeur programmeren. Mijn instructeurs hebben me echt geïnspireerd. Ik zou ook zoveel willen betekenen voor de volgende generatie.”