Je hebt gezocht op

2. Er hangt een vreemde sfeer Kijk eens goed rond als het selectiegesprek doorgaat in de kantoren van het bedrijf. Observeer de mensen die er werken terwijl je jouw beurt afwacht. Zitten ze erbij als zombies? Wordt er weinig gezegd? Lopen ze gestresseerd rond?

Liesbeth was 2 jaar werkloos, Steven 5 maanden en Hannah 7,5 maand.

Het komt er op neer je businesskaartje zoveel mogelijk kleur te geven zodat je kop boven het maaiveld uitsteekt als er moet geselecteerd worden. 2.

Om 2 uur ’s nachts vroegen mijn nieuwe collega’s: “Kan je een geheim bewaren?”  Toen ik knikte, zeiden ze: “We doen af en toe een dutje. Wil je ook wat slapen?”  Mijn antwoord was duidelijk: ik dacht er niet aan. Het was mijn droom om eindelijk eens een nacht door te steken!

Je krijgt gedurende maximaal 2 jaar een werkloosheidsuitkering, kindergeld bestaat niet, en kwalitatief goede scholen zijn vaak privé en kosten veel geld.    Net zo met de gezondheidssector. Als je werkt heb je recht op gratis zorg, maar de meeste mensen betalen privé-gezondheidszorg.

Tip 2: vermeld in je sollicitatiebrief niet dat je stottert Geef je in je brief aan dat je stottert, dan loop je het risico dat je de werkgever afschrikt en dat hij je niet uitnodigt voor het gesprek.

Een leidinggevende met 'donkere' persoonlijkheidstrekken die moet functioneren in een omgeving waarin de druk wordt opgevoerd, en geconfronteerd wordt met medewerkers die vatbaar zijn voor toxisch gedrag en dit soms zelfs verder aanwakkeren.” 2.

Rouwen is heen en weer bewegen Als je rouwt, beweeg je eigenlijk heen en weer tussen 2 kanten: de verlieskant en de herstelkant . Aan de verlieskant sta je stil bij het verleden en de job die je verloren bent. Je denkt terug aan je job, moet huilen, mist je collega’s...

Fase 2: je levert langzaam in, je geeft te veel Je kan het werk thuis moeilijk van je afzetten en voelt ‘druk’ in je hoofd. Je piekert veel en kan het niet stoppen. Je hebt behoefte aan rust en ontspanning maar dat negeer je, want ‘het werk moet gedaan worden’.

Dus trok ik met mijn vrouw Jolanta en onze kinderen Paulina en Timon -toen 8 en 2- naar Oekraïne. Enkele jaren later werd ik opnieuw ontslagen. Ik besloot in Oekraïne te blijven en als zelfstandige afsluitingen in sportstadiums te plaatsen. Ik mengde zelf beton en boorde de gaten.