Werkblunders

Poederdoos en brandladder

Esther (42): “In mijn job heb ik nogal wat contact met klanten. Dat is fijn en afwisselend, maar het zorgt ook geregeld voor onverwachte situaties die kunnen ‘ontsporen’. Zo was ik op een dag op weg naar een vergadering met een belangrijke klant. Tijdens het aanschuiven in de file zag ik in m’n achteruitkijkspiegel dat ik een blinkende neus had. Niks dat een vleugje poeder niet kon wegwerken, dacht ik. Bleek dat de gaatjes van mijn doos met los poeder verstopt zaten. Dus duwde ik wat harder, en nog wat harder, en plots… zag alles wit. Op het zwarte mascara-traanspoor na dat ik te danken had aan poeder in m’n oog. Ik ben die klant onder ogen moeten komen met een afgeborsteld wit gezicht, een zwarte mascaravlek en een rooddoorlopen oog. Verder heb ik ook eens in een meeting per abuis een tampon tevoorschijn getoverd in plaats van een balpen, en ben ik ook eens gestruikeld en zo de receptie van een bedrijf letterlijk binnengevallen. Zeer gênant! Tot slot heb ik ooit een lunch gehad met een klant in centrum Brussel. Ik had een stijlvolle, maar niet zo comfortabele outfit aan, dus besloot ik te parkeren in de dichtstbijzijnde parkeergarage. Toen ik de parking wou verlaten heb ik nietsvermoedend de nooduitgang genomen. Op het moment dat dit begon te dagen, was de deur al lang dichtgevallen en had ik geen andere keuze dan via de brandladder naar beneden te klauteren in smalle rok, hoge hakken en met handtas.” <lacht>

Return to sender

Nathalie (36): “Enkele jaren geleden mailde ik met een klant over een werkprocedure. Ik stelde voor om de procedure te versnellen zodat hun project vlugger in productie kon gaan. Maar de klant had het zo niet begrepen. Hij reageerde nogal arrogant dat hij mij wel eens ging uitleggen hoe de procedure in elkaar zat. Terwijl ik het hem gewoon makkelijker wou maken. Ik stuurde de mail door naar een collega en schreef ‘Sommige klanten toch hé!’. Bleek nadien dat ik de mail niet naar m'n collega had gestuurd, maar naar de klant zelf. Ik kon wel door de grond zakken!”

De grote Hans Kazan-truc

Lien (41): “Het moet zo'n 6 à 7 jaar geleden zijn. Ik was net van functie veranderd binnen ons bedrijf en werkte als webdesigner aan de website. De eerste werkdag maakte één van mijn nieuwe collega's me wegwijs in de werkomgeving. Het kwam erop neer dat, wanneer je een pagina op de website aanpast, je eerst gebruikmaakt van een testserver, om zeker te zijn dat alles correct werkt. Daarna pas zet je de pagina over naar de definitieve server en is deze zichtbaar voor het grote publiek. Een dag later had mijn rechtstreekse collega vrijaf en de anderen zaten in een vergadering. Ik had iets aangepast op de homepagina en wou deze naar de testserver overzetten, maar dat lukte niet. Mijn computer kon de testserver niet vinden. Het zweet brak me uit, want ik kon niemand om hulp vragen. Wat moest ik doen? Ik vond er niets beter op dan de pagina ineens over te zetten naar de definitieve server. Al mijn aanpassingen waren toch correct en niemand zou iets merken, redeneerde ik. Mis poes. Ik zette de pagina over en op één of andere manier was ineens de homepagina van onze website verdwenen! Wat moest ik nu doen?! Ik belde mijn collega thuis op en toen hij hoorde wat er gebeurd was, kreeg hij een halve beroerte. Bovendien kon hij ook niets ondernemen. Gelukkig was onze IT-afdeling alert genoeg en plaatste onze homepagina terug waar ze moest staan. Online! Ik geneerde me dood, maar zoals mijn moeder altijd zegt: “Wie niets doet, niets mis doet." We zullen het zo maar bekijken zeker...”

Met de vlam in de pijp

Siska (40): “Ik werkte een jaar als communicatiemedewerker toen ik mijn eerste bedrijfswagen kreeg. Na een maand ging het olielampje branden. Toen ik langs de garage ging om het probleem op te lossen, wilde ik vooraan parkeren, maar dat lukte niet. Om een of andere reden kon ik niet tijdig stoppen en parkeerde ik niet VOOR, maar IN de garage. Ja, je hoort het goed: ik ben door de ruit van de garage gereden. Binnen dachten de verkopers dat er een bom was ontploft. Geloof me vrij: je sterft een beetje als je je auto 20 cm door een gat in het raam ‘geparkeerd’ ziet staan. Wat bleek nu? Het matje zat niet vast en was langzaam onder de pedalen geglipt zodat ik op een gegeven moment niet goed meer kon remmen. Maar leg dat -als hooggehakte vrouw- maar eens uit. In elk geval heeft het verhaal gedurende meer dan een week voor het nodige entertainment gezorgd in het bedrijf. Ik heb mezelf dan maar getroost met het idee dat ik voor een bewustmakingscampagne heb gezorgd. Want dit had me eigenlijk net zo goed kunnen overkomen aan 100 km per uur op straat in plaats van 10 km per uur op de parking van de garage (al bij al nog een handige locatie, achteraf bekeken). Heel wat collega’s hebben alleszins meteen gecontroleerd of hun matjes goed vastlagen!”