Wonen en werken in Brazilië

"In oktober 2000 begon ik te werken bij een internationale managementconsultingfirma. Er was me gezegd dat korte internationale opdrachten een onderdeel waren van de job. Tijdens de week zou ik in het buitenland zijn, tijdens het weekend thuis. Maar dat was buiten m'n eerste "missie" gerekend: Brazilië. Gezien het om een project van 6 maanden ging, en je -uiteraard- niet elk weekend naar huis kon, mocht ieder voor zich uitmaken of hij het zag zitten. Mij leek het vooral een avontuur. Een maand later werkte ik in Sao Paulo.

Files

Ons team bestond uit 10 medewerkers van verschillende landen, waaronder 2 Brazilianen. De Brazilianen woonden in Sao Paulo. Zij gingen 's avonds naar vrouw en kinderen. Wij verkenden de stad, de restaurants en het uitgaansleven. Sao Paulo is onwaarschijnlijk groot en druk -de stad telt zo'n 20 miljoen inwoners. Het verkeer is er een ramp. Er zijn overal files -zelfs in het midden van de nacht- ondanks het feit dat enkel wagens met een specifieke nummerplaat op bepaalde dagen mogen rijden.

Door de files is er ook enorm veel luchtvervuiling. De temperatuur en luchtkwaliteit worden er gemeten en weergegeven op borden aan de kant van de weg. Neem je er een taxi, dan kom je half vergast op je bestemming aan. Toen m'n beste Braziliaanse vriend me nadien in België kwam opzoeken, geloofde hij z'n ogen niet: hij vond dat ik in een park leefde! <lacht>

Diefstal

Verder is Brazilië het land met de 6de meest onevenwichtige verdeling van de rijkdom. De werkloosheid bedraagt er maar liefst 20 procent. Deels daardoor is de criminaliteit er niet weg te denken. Verschillende van m'n collega's zijn er bedreigd geweest met een pistool en hebben hun laptop moeten afstaan. Weet je wat ik nog het ergste vond? De mensen keken er niet meer van op.

Je past je op de duur ook aan. Zo ging ik over 't algemeen op stap zonder fototoestel, zonder uurwerk,… Ik herinner me nog dat ik met een Belgische vriendin naar de Praça da República -het oude centrum van Sao Paulo- ging. In de metro vertelde ik haar dat er zoveel gestolen werd. We waren nauwelijks uitgestapt, of ze voelde de hand van een twaalfjarig jongetje in haar broekzak. Gelukkig hadden we niks bij.

Feest

Je kan in Brazilië over het algemeen geweldig lekker eten en uitbundig feesten. We verheugden ons dan ook op oudjaar. Met enkele collega's trokken we naar het centrum. Tot onze grote verbazing was de normale drukte nergens te bespeuren. Integendeel, het was er rustig en stil. De gebruikelijke verkeerschaos was vervangen door verlaten straten. Alle restaurants, bars en nachtclubs waren dicht. We begrepen er niks van.

Bij navraag bleek dat Nieuwjaar er aan de kust wordt gevierd. Maar, zo zei men ons, er zou nog iets te doen zijn op de Avenida Paulista. Wij vol goede moed daarheen. Er hing een hele vreemde sfeer. Het waren duidelijk de minder gegoede burgers -die onvoldoende geld hadden om naar de zee te trekken- die daar Nieuwjaar vierden. Het contrast tussen de lokale bevolking en ons was zo groot, dat we er ongemakkelijk van werden. We zijn snel terug naar het hotel gegaan, blij dat we om 23 uur heelhuids in onze kamer zaten."