Attenties op het werk. Doen of niet doen? En zo ja, wat verdient een bloemetje. En tot waar ga je? We vroegen dit en nog veel meer aan June, Mark, Cindy, Alex en An.

Doen of niet doen?

“Doen, absoluut”, vindt Mark. “Het is een fijn en attent gebaar.” “Ben ik het mee eens,” zegt June, “maar ik wil er wel aan toevoegen dat het vooral de aandacht en de intentie zijn die voor mij tellen, niet het feit of er al dan niet een cadeau bij zit. Ik vind een kaartje met enkele korte persoonlijke boodschappen zeker voldoende.”

Voelen ze zich verplicht? June: “Als er een inzameling georganiseerd wordt, doe ik bijna altijd mee. Niet omdat ik me verplicht voel, maar omdat ik graag het gezamenlijke kaartje teken. Een bijdrage leveren en het kaartje tekenen gebeurt bij ons samen. Het is en en, niet of of. Zeker bij collega's waar ik niet zo'n sterke band mee heb, is zo’n gezamenlijke kaart de ideale manier om toch je vreugde of medeleven te uiten. Anders is de kans groot dat er helemaal niets gebeurt.”

“Als je meedoet omdat je naam anders niet vermeld wordt, dan is het toch wel een verplichting?”, reageert Cindy. “Zo voel ik het alleszins aan. Wellicht zal die collega nooit merken dat er een naam ontbreekt. Met een pasgeborene in huis heeft hij wel andere dingen aan zijn hoofd. Maar toch zou ik me daar erg slecht bij voelen.” Mark knikt: “Het gebeurt wel eens dat ik een oproep om bij te dragen uit het oog verlies, of dat ik er net niet was als er rondgegaan werd. Dat is wel sneu, want dan lijkt het alsof je niet mee wou doen.”

Hoger of lager?

“Wat ik geef hangt een beetje af van de gelegenheid en de collega”, zegt An. “Collega’s waar ik veel mee samenwerk en goed mee opschiet, geef ik meestal iets meer. Hoeveel? Dat vind ik moeilijk. Ik probeer altijd te polsen bij de anderen hoeveel zij geven, maar ze laten meestal niet veel los. Daardoor heb ik ook geen richtcijfer. Pffff...”

June: “Ik geef twee euro ongeacht de collega of de gebeurtenis. Ik voel me er soms wel onzeker over. Aan de briefjes die in de envelop zitten, merk ik dat andere collega’s meer geven. Maar eigenlijk vind ik twee euro gewoon voldoende. Als tien collega's twee euro geven, dan kan je al een mooi bloemetje, leuk plantje of lekker doosjes pralines kopen... dat is toch voldoende?”

Alex: “Meestal geef ik vier à vijf euro. En als een collega uit mijn eigen team een mijlpaal passeert, dan organiseren wel zelf iets en doe ik met alle plezier een grotere bijdrage. Dat hangt dan af van het cadeau.”

Wat of wie?

“Ik heb er helemaal geen probleem mee om geld te geven voor een collega die een kind krijgt, maar soms worden er ook inzamelingen gedaan voor collega's die grootmoeder of -vader worden. Dat gaat me te ver en daar pas ik voor”, bekent Cindy.

“Ik ook”, zegt Alex. “Toen mijn moeder enkele jaren geleden overleed, is er niets gebeurd. Op dat moment heb ik daar niet aan gedacht en op zich til ik daar ook niet aan. Maar als er dan nu een bijdrage passeert voor de kleinkinderen... ik geef het toe... dan moet ik daar toch eens aan denken. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het belangrijk is dat er consequent gehandeld wordt.”

Anders of beter?

Mark: “Op m'n vorig werk was er één grote pot waaruit de rest van het jaar geput werd voor kaartjes en kleine attenties. Het voordeel hiervan is dat alles in één keer geregeld is. Het nadeel dat één persoon zich met de opvolging moet bezighouden. Maar zo'n gezamenlijk fonds heeft toch vooral voordelen, denk ik.”

“Ik zou het veel beter vinden als onze afdeling zelf een vast -eerder bescheiden bedrag- voorziet voor zulke gelegenheden”, zegt Cindy. “Dan wordt het cadeautje uit naam van iedereen gegeven en is het minder gedoe. Sowieso is het dan ook gewoon eerlijker. Nu zijn er wellicht populaire collega's die een giga-cadeau krijgen en andere collega's die een meer bescheiden cadeau krijgen. Toen ik bevallen was, herinner ik me dat ik echt superveel kleren kreeg. Eigenlijk vond ik het er bijna over. Waarmee ik helemaal niet wil zeggen dat ik populair ben.” <lacht>