Het valt niet in te schatten hoelang je erover doet om de hellepijp onder de Schelde achter je te laten. Ik kan het weten, want ik moet nogal veel in Gent zijn. Mijn kroost woont daar, ik heb er wat professionele bezigheden, en ik ben er ook gewoon graag.

Als ik naar Gent ga zweer ik koning Auto af ten voordele van het openbaar vervoer. Het station in Antwerpen en Gent ligt sowieso op wandelafstand, dus dat maakt het gemakkelijk.

Als ik met de trein ga, hoor ik mezelf altijd luidop verkondigen 'En je kunt ook werken op de trein!'. Alsof ik iemand moet overtuigen, naast mezelf.  

Mijn publiek kijkt dan bewonderend naar mij op, denk ik dan. 'Wat een man, zo efficiënt, zo verstandig…' Een god in het diepst van mijn gedachten.

Maar dan de realiteit. Je moet een stuk vroeger vertrekken. Fietsen door de kou en de regen tijdens de wintermaanden. Zweet in de schoenen tijdens de zomer. Niet meteen aangenaam.

Op de vertragingen wil ik niet kankeren: dat hoort er een beetje bij, en dat is bovendien te makkelijk.

Eens je je op een plekje genesteld hebt en je van plan bent om je laptop open te klappen begint de echte, harde reality check.

Je bent namelijk niet de enige die het lumineuze idee heeft om nog een en ander af te werken. Laptop schermpjes kletsen tegen elkaar, toestellen worden ongemakkelijk op de schoot genomen, om nog maar te zwijgen over die ene buur, die per se wil meelezen wat je aan 't doen bent.

Het schiet niet echt op, het is ook nooit je beste werk. Ik schrijf graag en veel op café, maar daar lijkt het alsof het rumoer en het gelach een soort schild worden, waardoor je je afsluit van de rest van de wereld.

Op de trein is het net andersom. Je wordt je bijzonder acuut bewust van ongeveer alles wat kan storen. En dat is nogal wat.

Bij deze bijvoorbeeld een warme, beleefde en vriendelijke oproep aan mijn mede-pendelaars. Ik begrijp volkomen dat u een dagelijkse portie vitamine C moet binnenslaan. Maar moet dat echt in de vorm van mandarijntjes of sinaasappels? En moet dat echt al op de trein? Probeer eens met voorgesneden stukjes appel, peer of kiwi, dat is lang niet zo penetrant als geur.

En u, beste diëter of vezelzoekende, ik hoop echt dat er binnenkort zoiets als een odometer op de markt komt, iets zoals een decibelmeter, maar dan voor geur.

Hebt u enig idee hoe penetrant de geur van rijstwafels en andere quinoacakejes is? Smijt er nog wat plattekaas bovenop, dan wordt het helemaal fantastisch.

En wat met penetrante lichaamsgeurtjes, al dan niet gemaskerd door overdadige wolken grootwarenhuisdeo? Voorwaar, een minimum aan lichaamshygiëne, het is niet genoeg aan te raden.

Ligt het aan mij of komen de polyester hemdjes ook terug in de mode?   

Er zijn maar twee opties om je af te sluiten van dit soort ongemakken. Je kunt eerste klasse reizen, of je sluit je van het sensorieel geurgeweld af, door die andere zintuigen in te schakelen en te hopen dat dat volstaat.

Netflix kijken, en het werken sparen voor een ander moment. Of slapen, en door de mond ademen… Ook een mooi zicht.